მეგაჰიმნი

ჩვეულებრივად მიდის ცხოვრება,
წონასწორობას ინარჩუნებს ავანჩავანი
და მოედანი ქალაქისთვის ისევ მოგვების
ჩირაღდანია, ჩვენ არ ვკითხულობთ
რა მოგველის? _ არ სჩანს არავინ.

სიტყვა მძიმეა როგორც ტექნიკა,
არტილერია თუ მისთანანი,
წითელჯვრიანი მანქანებიდან
გადმოსულები, გისინჯავენ პულსის
სიხშირეს, შენ არ გინახავს შვეიცარია
არც მშიერი და არც მოშიმშილე,

აღარ კვდებიან ეპილეფსიით
და აღარც შავი საფარველით იკურნებიან,
ნება მომეცი, რადგან არ მაქვს მე ნებისყოფა
ყველა დაგებულ მახეს გავება,

ზოგჯერ მზის სხივი მამულია
და ვერასოდეს მოიხდი სასჯელს
შენი ფანჯარა ემგვანება დღიურ ულუფას
და გადაშენდა მტრედი საფოსტო,

წერილებს შორის რომ ამტვერდები,
როგორც პოეტის თავისუფლება,
მზად ხარ დაკეტონ ყველა სარქველი?
_ მზად… არასოდეს  აღარ ვიქნები.…