დალტონი

როცა მთავრდება მთვარის ქალაქი,
ეძებ სინთლეს
და შუქნიშნები გაბრმავებენ,
გვირაბი გებრძვის
სუნით და სიგრძით და თავის ქალას,
როგორც მთავარ ციხესიმაგრეს
ესევიან და ესევიან და
ესევიან მოგონებები,
“შენმა გონებამ მიმასგავსა ” . . . მედიტაცია
მე ლექსებს ვწერდი,
ის არ იყო პოლიტიკოსი
და გველის ტყავის ფეხსაცმელზე
ქალს, მისას შურდა, რომ ვირწეოდი
სიმაღლეში წასული ადრე.
სიტყვები მიყვარს
უსინათლოს და მენატრება
რაც არ მინახავს.
გაიმეორე შენი თავი
შენსავე სულში,
როგორც მოშლილი მექანიზმი
კედლის საათის და ხმა
იგივე სისხლის წნევა,
ჰიპერტონიკი და მიმოქცევა
იგივე სისხლის და უხმაურო, უმეტყველო,
სწორ გზაზე მდგარი სექსი,
რომელიც არ იკრძალება,
ანუ ტკივილი,
ჩემს ქვეყანაში მომრავლდა წესი,
მე მინდა ვიყო ერთადერთი და ვარ უწესო,
ვით მიმოქცევა
სიკვდილსა და სიცოცხლეს შორის.