ცოლების საკითხავი

როცა ჩემს თვალებში
შენი მოშინაურებული სამხრეთის ჩიტები ფრთხიალებენ,
ხოლო მზე _
შენი ხელების მოძრაობის მიხედვით ამოდის და ,ჩადის
როცა განთიადამდე რამდენიმე წუთით ადრე
ვარსკვლავები
ჩემი და შენი სიზმრების სიმშვიდეს
ბაღებში ხეებს და ბალახებს ურიგებენ,
ხოლო ჩვენი სიზმარი სამყაროს ყველაზე უასაკო სიზმარია,
როცა ვარდისფერი ლოკოკინების ნაკვალევი
ჩვენი ღამეების ტრაექტორიას იმეორებს,
და ტუჩებიდან მთვარის ზედაპირის გემო არ მშორდება,
როცა ყველაზე გულწრფელ ლოცვებს
საკუთარი ხელისგულებიდან ვკითხულობ,
სწორედ მაშინ _
ჩემს თვალებში მობინადრე შენი მოშინაურებული სამხრეთის ჩიტები
ყველაფერს თვითონ მოგიყვებიან.
მე კი მხოლოდ გეტყვი, რომ
ყველა ქალის ისტორია იწყება ამით.

მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა, ცათა მიღმა,წყალთა შინა და მიწასა ზედა,
რომელმაც შენი კეთილი ნებით კეთილშობილ მტვერს ჩაგვბერე სული, სურვილი,
სიცოცხლე და სიყვარული,
და რომელმაც ერთმანეთის სულის, სურვილის, სიცოცხლის და სიყვარულისთვის,
ერთმანეთის მიზეზის და შედეგისათვის,
ერთმანეთის ღალატისათვის დაგვიწესე
დასაწყისი და დასასრული,
მამაო ჩვენო,
ზედმიწევნით შენი ნების და თვალების ფერია
ჩემი სიყვარული.

ჩვენ ყველანი შენი შვილები ვართ.
შენი შვილები ვართ მაშინაც, როცა არ ვასრულებთ საშინაო დავალებებს,
მაშინაც, როცა არ ვასრულებთ საკუთარ როლებს,
არ ვასრულებთ საკუთარ თავს და საკუთარ მისიას.
არ ვასრულებთ დაწყებულ საქმეს, დაპირებებს,
ერთმანეთს,
და ყველაზე მარტივ სურვილებს.


მამაო ჩვენო, შენი შვილი ვარ გუშინ, დღეს და ხვალ.
შენი შვილი ვარ მაშინაც, როცა
მართლა ცაში და ცათა მიღმა და ცაზე უფრო შორს დაგიგულებ,
და უსირცხვილოდ დაგპირდები,
რომ აღარასოდეს მოვიპარავ სხვისი ცოლების კუთვნილ სურვილებს,
და როცა ეს სურვილები შუშის ნამსხვრევებივით დამკაწრავენ,
აღარასოდეს ვიტირებ ისე მოთქმით და ხმამაღლა,
როგორც ბავშვობაში, ველოსიპედიდან გადმოვარდნილი დავტიროდი
გადაყვლეფილ და სისხლიან მუხლებს.


უსირცხვილოდ დაგპირდები, რომ სიცოცხლის ბოლომდე ვიქნები
28 წლის დაქვრივებული ბიცოლაჩემივით
20 წლის მერეც ერთგული და შაოსანი,
თუკი ოდესმე ჩემზე ადრე დაასრულებს საკუთარ თავს
კაცი, რომელიც მიპოვის და
ცარიელი ნეკნის ადგილას შემიფარებს.
და თუ მასზე წინ მე დავმთავრდები,
და ის ჩემს კუთვნილ ერთ კი არა, ნახევარ სურვილს
ვიღაც არა-მეს გაუზიარებს,
დაგპირდები, რომ
სადაც ვიქნები, _ ცაში, მიწაში, თუ მიწასა და ცაზე უფრო შორს,
იმაზე უფრო ხმამაღლა და მოთქმით ვიტირებ,
ვიდრე ბავშვობაში, ველოსიპედიდან გადმოვარდნილი დავტიროდი
გადაყვლეფილ და სისხლიან მუხლებს.


მამაო ჩვენო, ჩვენ ყველანი შენი შვილები ვართ,
როცა გპირდებით,
რომ არასოდეს ვუღალატებთ შენი კეთილი ნებით დადგენილ მიზიდულობის კანონებს,
როცა ბრმად და სიყვარულით ვიწერთ ჯვარს შიშზე,
ერთმანეთის დაკარგვის შიშზე,
რომელიც ზოგჯერ იმხელაზე ახელს თვალებს,
რომ საბოლოოდ გავრბივართ საკუთარი თავებიდან,
და ერთმანეთში ვცხოვრობთ.
ყველა ქალის ისტორია იწყება ამით.


მერე გვწყურია ერთმანეთის ხელისგულებიდან,
წელიწადში 12 თვე გრძელდება ჩვენი შიშნარევი ტოქსიკოზი,
და ყველაზე საყვარელ შვილებს თვალებიდან ვმშობიარობთ.


მამაო ჩვენო, მასწავლე სიყვარული,
რომ ყოველთვის ცოცხალი იყოს ჩემი სიყვარული.


მე ვიცი, როგორ გარბიან შენი კეთილი ნებით დადგენილი კანონებიდან.
როგორ მიჰყვებიან ამ ქალაქის მდინარეს,
მსოფლიოში ყველაზე ტალახისფერ მდინარეს სადღაც,
და მტკივნეულ სევდასა და უსაფლავო სიკვდილს გვიტოვებენ
გულდაწყვეტილი მეგობრები


მამაო ჩვენო, მასწავლე მათი სიყვარულისთვის ლოცვა.


სამი ღამეა თვითმკვლელ თევზებს ვხედავ სიზმრად.
მე კარგად ვიცი მათი სიმღერა,
მეოთხედი საუკუნის განმავლობაში მონდომებით ვსწავლობდი და მასწავლიდნენ.
და ახლა, როცა ნესტიანი კედლებიდან, საკუთარი ხერხემლიდან,
და ყველაზე მარტივი სურვილებიდან ამომძახიან
მღვრიე, მაგრამ უცნაურად გამჭვირვალე სიტყვებს,
ბავშვობისდროინდელი კედლების ხსოვნას,
წართმეული მიწების უსიზმრო და დაძაბულ ღამეებს.
უსირცხვილოდ გპირდები, ღმერთო, რომ დავივიწყებ
ჩემი სამი დღის სიზმარს,
რომ დავივიწყებ გუგების უკან ატირებულ
ჯერარდაბადებულ შვილებს,
მარტივ შიშებში მომხრჩვალ და მოგუდულ
უმარტივეს სურვილებს,
და იმას, რომ
ყველა ქალის ისტორია იწყება ამით.


სამი ღამეა თვითმკვლელ თევზებს ვხედავ სიზმრად.
სამი ღამეა სიზმრად გხედავ შენ.
მითხარი, რომ სწორედ ასეთი სუსტი მხრები უნდა მქონოდა.
მითხარი, რომ სწორედ ასეთი ხვეული თმები უნდა მქონოდა.
მითხარი, რომ სწორედ ასეთი თვალები უნდა მქონოდა, _
თითქოს სადღაც ვიყურები,
მითხარი, რომ, იცი სად მთავრდება ჩემი სადღაცმაყურებელი თვალების ჰორიზონტი,
მითხარი, რომ იცი, სად მთავრდება ჩემი შიშის ჰორიზონტი,
და მითხარი, რომ იცი, სად იწყება ყველა ქალის ისტორია.


მამაო ჩვენო, დაიფარე ჩემი თვითმკვლელითევზებისფერი სიყვარული.


სამი ღამეა თვითმკვლელ თევზებს ვხედავ სიზმრად.
სამი ღამეა სადღაც მიფრინავს ჩემი ხელის მტევნებიდან
ოდესღაც ჩასახლებული ჩიტის სული
და თვალებში შვილების ნაცვლად
საპნის ბუშტები სახლდებიან.

მამაო ჩვენო, გადაარჩინე ვინც შეგიძლია,
ვისაც უჭირს ამ რეალობის პატარა ნამცეცი ამოაფაროს
საკუთარ ილუზიას,
და საკუთარი სიყვარული დაიჯეროს.
მამაო ჩვენო, გვასწავლე, როგორ, მოვაშოროთ ერთმანეთს
თვალებიდან, ხელებიდან, სულიდან და სხეულიდან
სხვისი თვალები, ხელები, სულები და სხეულები,
საკუთარის გარდა.
სხვისი სახლების სუნი, სხვისი მინდვრების ბალახები,
სხვისი სამშობლოების ნოსტალგია
საკუთარის გარდა.

ჩვენ არასოდეს გვისწავლია სკოლაში, სადაც
ერთმანეთი მხოლოდ უყვართ.
სადაც თვალების სწორად გახელას
და ერთმანეთის სწორად დანახვას ასწავლიან,
სადაც მხოლოდ ერთმანეთისთვის შესრულებული მოქმედებების
ზმნებს აუღლებენ,
სადაც არ ეძებენ ერთმანეთთან ყოფნის მიზეზებს
და მხოლოდ სიყვარულის ლექსიკონებს ადგენენ.


მამაო ჩვენო, დაგვასახლე ყველაზე უფრო უკაცრიელ და ვრცელ მინდორზე,
სადაც მოთიბული ბალახებიდან ამოვა მზე და
მოშიანურებულ ზაფხულებს მამაჩემის ტანსაცმელების სუნი ექნებათ,
სადაც დილიდან დილამდე შევთხზავთ სიმბოლურ ისტორიებს,
და საბოლოოდ დავივიწყებთ ერთმანეთის გარეშე ცხოვრების წესებს.
იქ ფერადი მოზაიკებით დავშლით და ავუწყობთ ერთმანეთს წერილებს,
ფრთებს, ხმებს და წერილებს.
სადაც უეცარი სიმშვიდე ჩვენს სიზმრებს შორის
სხვისი თვალებიდან არასოდეს გამოჩნდება.
სადაც თუ გეტყვი, სურინამელ მეზღვაურზე მაღალი და ლამაზი ხარ-მეთქი,
ბავშვობიდან მოყოლებული
საწოლის ქვეშ შემალული შიშიდან შენი დაკარგვის შიშამდე
ყოველ რიყის ქვას შენი სახელი აწერია - მეთქი,
საკუთარ თავში ჯაშუშივით შემოპარული
მხოლოდ შენთან ყოფნის საიდუმლოს ვინახავ – მეთქი,
ყოველ მოთიბულ ბალახზე
თითო სანთელს იმიტომ გინთებ,
ჩვენი ღმერთი ასე უფრო ადვილად გვიპოვის – მეთქი.

თუ ასე გეტყვი, ესე იგი, კი არ მიყვარხარ,
ყველა უშენო არსებობაში
რიყის ქვასავით უსიცოცხლოდ ვცხოვრობ.

შენც მითხარი,
რომ სხვა არასოდეს ვყოფილვარ.
რომ მომატყუა იმ წვრილთვალება იაპონელმა კაცმა,
და ჩვენ არასოდეს დავრჩებით
მხოლოდ ერთმანეთის გარშემო მბრუნავ პლანეტებად
ერთმანეთთან ვერასოდეს მიახლოვების გარდაუვალი განაჩენით.
მითხარი, რომ მომატყუა დედამ
და ყველა ქალის ისტორია არასოდეს იწყება ამით.
მითხარი, რომ
აუცილებლად დამიბრუნდებიან უცხო ქვეყნებში გადახვეწილი
სურინამელი მეზღვაურები.

მითხარი, რომ ცხოვრებაში
აუცილებლად თენდება დილა,
როცა ყველას გვიყვარდება

“ისე ბრმად და უხმაუროდ,
როგორც ღრუბლები მოძრაობენ
ქალაქის თავზე”

მე კი მოვძებნი ცათა შინა, ცათა მიღმა, და ყველა ცაზე უფრო შორს იმას,
ვინც განთიადის სიმღერებს წერს
ჩვეულებრივი ადამიანებისთვის.
და ხმამაღლა დავპირდები,
რომ აღარასოდეს აღარ ვიტირებ
ისე მოთქმით და ისე ხმამაღლა,
როგორც ბავშვობაში, ველოსიპედიდან გადმოვარდნილი დავტიროდი
გადაყვლეფილ და სისხლიან მუხლებს.


და ვიმღერებ
სიმღერას, რომელსაც დავწერ მხოლოდ შენთვის,
მიწებს, რომელსაც დავწერ მხოლოდ შენთვის,
სახლებს, რომელსაც დავწერ მხოლოდ შენთვის,
მინდვრებს, რომელსაც დავწერ მხოლოდ შენთვის.


სამი ღამეა თვითმკვლელ თევზებს ვხედავ სიზმრად,
სამი ღამეა სადღაც მიფრინავს ჩემი ხელის მტევნებიდან
ოდესღაც ჩასახლებული ჩიტის სული
და სადღაც გამირბიან თვალებიდან
ჯერარდაბადებული შვილები.


ბრტყელი ხელები და მრგვალი თვალები გაქვს.
მკერდზე მთვარე გახატია
და შენი მუქი კანი
მზის გულზე უცნაურად
პრიალებს.
შენ რომ შემოგხვდი,
ის - ის იყო,
შორეული ნაპირებიდან ვბრუნდებოდი,
წამწამებზე ისევ გასაშრობად მქონდა შემოწყობილი
ჩემი ვიწრო და
წითელი ხისგან გათლილი ნავები.
თმებში ნიჟარები მეყარა და
ცისფერ მელოდიებს ვღიღინებდი.

შენ ფართოდ გაშალე ხელები,
და მას შემდეგ
ერთ სიზმარში ვცხოვრობთ.


მხოლოდ ხანდახან,
როცა სხეულის რომელიღაც ნაწილში
მოულოდნელად დამიწყებს ყმუილს
უსახო და მშრალი შიმშილი,
მხოლოდ მაშინ მეღვიძება,
და დამფრთხალი გიამბობ ძველიძველ ამბავს: _
როგორ დაგვაპურა მშიერი და ცარიელი ადამიანები
კეთილმა კაცმა. _
ხუთიოდე პურით და
თევზით.


28 იანვარი. 2007 წელი