გუგულის ბუდე

კაფე-თესე,
კაფე-თესე,
კაფე-თესე,
ეს ძახილი გაზაფხულზე იტყუებდა
სოფლის ქალებს ყანა-ბაღში
და თასმები ეხსნებოდათ
თესლით სავსე პირმოკუმულ აბგებს.
ქალები კი ბარის პირით აგორებულ მიწას
აბარებდნენ სხვის ბუდეში ჩასადებად გამზადებულ ამბებს.
და კაცები მარნის ჭურებს მონდომებით ურეცხავდნენ
შიშის ფერით გაზავებულ ნაღველს.
ჩემი სოფლის უცნაური მოხუცები
მხრებზე თრთოლვით იმაგრებდნენ წურბელებს და
სისხლს ატანდნენ ტკივილებით ჩაშენებულ დარდებს.
იდუმალი სუნი იდგა ორღობეში
სოფელი კი კალთებიდან იფერთხავდა
შემოდგომით შენახულ და გაზაფხულზე პირმოსასხსნელ ამბებს.
მე ამ ყოფას შევერიე ჩემი სევდის მარაგით და
დუმილის და უკმარობის განცდით.
დავეძებდი იმას, ვინაც იქნებოდა ჩემში ჩემზე მეტი.
კაფე-თესე,
კაფე-თესე,
კაფე-თესე,
მეც ამ ძახილს გამოვყევი და მოვედი შენთან.
გამიმეტე, უმოწყალოდ სხვის ბუდეში ჩამდე.
მოვიგონე, რომ ხარ ყველა ჩემი ლექსის სათაური
და სტრიქონებს ჩამოვკიდებ საიმედო მხრებზე.
თუმცა, სიტყვებს ვერ ვხმამაღლობ
ყოფნას ჩემთან გიადვილებ სიჩუმით და სამწერტილით...
კაფე-თესე,
მე შენამდე მოვედი და მე შენამდე წავალ.
კაფე-თესე,
ბევრს ვერაფერს შეგპირდები,
დაგიბევებ სასუფევლის ჩეროს
და ჯოჯოხეთს ამოგივსებ ჩემით.
კაფე-თესე,
მე შენამდე მოვედი და სანამ წავალთ, წავალ...