მთვარის გზაზე დაფარფატებს..

ამაღამაც რამე ისევ
ღამისთევად მექცა,
მოვიხვიე მარტოობა
ატლასად და დიბადა.
ახლა ისე (ღმერთო ჩემო),
ლამაზია ზეცა,
თითქოს სულაც არ იყო
და ამ წუთში დაიბადა.

სივრცეს შუბლზე შემოუკრავს
ფიქრის რუხი ტილო,
მრუმე ლანდი ვარსკვლავების
სიანცეს ებუტება.
და ოჰ, მთვარე მოყვავილე,
როგორც ცის ღიღილო,
დამფრთხალ ღრუბელს იჭერს ფრთხილად
და გულში ეხუტება.

მთვარის გზაზე დაფარფატებს
ჩემი თეთრი სევდა,
ცისთვის ასე ნაცნობი და
მიწისთვის უალიბო.
ამ სინაზეს ზეცის გარდა
სხვა ვინ დაიტევდა...
და მე მინდა ვარსკვლავების
ნაკვერჩხლები ავკრიფო.