ციკლიდან - მა (მეხუთე ლექსი)

მარცვალი

მა, ახლა, როცა ზამთარია, ცივა და ფანჯრის
რაფაზე, როგორც კლავიშებზე - ბეღურა ჩიტი -
დახტის - ხან მარცხნივ, ხან შუაში, ხანდახან მარჯვნივ
და ქმნის ოთახში სიმსუბუქის საოცარ ინტიმს -
თავისი ციცქნა ფეხებით და ხრაშუნობს თოვლი
(ალბათ) და რაღაცნაირია განწყობაც - მშვიდი...
მა, მე მინდოდა (ბავშვობაში) ჩიტების ყოლა,
ვიდექი ხოლმე ფანჯარასთან, რაფაზე ვფშვნიდი
პურის ნამცეცებს და (გავტყდები) კაი ხნის შემდეგ
(გაგეღიმება აქ უთუოდ) - მოფრინდი ერთი,
ხანდახან თურმე პოეტებსაც ეხსნებათ ბედი -
(ზოგჯერ მათთვისაც იყურები ზეციდან, ღმერთო...)...
და ახლა, როცა იმ დროიდან წელია ოცი -
შენ მებობღები მუხლებზე და ამყავხარ ხელში,
ჩემი ბავშვობის საქციელი ყოფილა ლოცვა -
მივხვდი და ისე ჩვეულებრივ - წყალი რომ ხეში
ჩადგება ხოლმე - თებერვალში - დიდება უფალს! -
მა, სულ უბრალოდ დაიწერა ეს ლექსიც, ასე...
როცა კაცი ვარ და ბავშვობა შორია უფრო,
ვიდრე ცა (ჩემი სურვილებით პირამდე სავსე…)…

წყარო: urakparaki.com