გიო ზედვაკელს

გიო, ერთად მოვდივართ - ბედმა ასე ატუზა,
თუმცა საწერ მაგიდებს ათასები უზიან -
ყველა როდი ააღწევს მეთერთმეტე სართულზე,
რადგან, ძმაკაც, შეკვრაში, მხოლოდ ოთხი ტუზია.

ვიხუმრე და ხუმრობა - იყოს ჩვენი ნიშანი,
დღეს შეიქმნა, გავიგე, კიდევ ერთი კავშირი,
ვინც გაწევრიანდება - პოეტებად ნიშნავენ,
ვინც არა-და - ვერ გეტყვი - ვაი-თუ - შეგაშინო.

ჰოდა, ასე უბრალოდ გწერ და ჩვეულებრივად,
მიილია ივნისი, ამინდს ხახა უშრება,
ჩვენი ასე ყოფნა და ნათქვამი რომ - ძმები ვართ,
ამ ჩემს ფეხებს, რა ვუყო, ვისაც ეხამუშება.

კარგად ვიცით, ორივემ, ეს ცხოვრება შარჟია,
ვიღაც დილეტანტები ძირს ათრევენ მანტიებს,
ჩვენ თუ ქარი გვიბერავს, ჩვენ თუ წვიმა გვაჟიებს,
მეტი არც-რა გვინდა და ღმერთმაც თუ გვაპატია

ჩვენი მედიდურობა, ნაწერები - თავნება,
მეტი, აბა, ვინღაა, შევუბეროთ – იალააააააა,
მე და შენში, დღეიდან, ლექსით გაითავნება,
ის, ვინც ამ სტრიქონების მუხტი გაიზიარა -

ე.ი. - ორივე, შენი ხმა გამაგონე,
მეცხრამეტე სტრიქონი - მოგვედავნონ რომ, მერე,
როგორც ნახალოვკელმა - ვიპატიე ჟარგონიც,
შენ კი - კარგად გახსოვდეს 24 ნომერი -

ჭოლა ლომთათიძეზე, დაგინახავ ფანჯრიდან,
ახლაც თითქოს მოხვედი, მინებს ისე ვეტაკე,
შენ რომ არ გამეცანი, ბედი ორად გამჭრიდა -
ერთს ნიკას დაარქმევდა, ერთსაც - გიო ზედვაკელს.

წყარო: urakparaki.com