მისი თითები

ისევ არეული დამაქვს ნაბიჯები,
შარვალს ცარიელი ჯიბე გამოჩრია,
ისე მომყვებიან ზურგში ნაბიჭვრები,
ვხვდები,
თუ დავეცი -
ყელსაც გამომჭრიან.
მაგრამ არაფერი,
სხვა რამ მედარდება,
მაინც რანაირად ყოფნა დავიჩემე -
დღეში თითო დარდი მაინც მემატება,
ყელში ამოვიდა,
ჰოდა,
დავიჯერე,
რომ ამ ცხოვრებაში თუა გადარჩენა,
ჩემთვის
მხოლოდ მისი თბილი თითებია,
მხოლოდ მისმა თბილმა სუნთქვამ დამაჯერა,
ჩემი თვალები რომ ისევ ინთებიან.
ჰოდა,
მოდით,
ძმებო,
თავი დამანებეთ,
თქვენი წიაღსვლები თქვენთვის დამითმია,
მე კი...
მას მოვძებნი მთელი გამალებით,
სულში ახლა ისე ფეთქავს არითმია,
რომ დროს მგონი ყველა რამსი აერია,
ვეღარ დამეწევა უკან ბარე ორი,
ახლა ეს ცხოვრება ჩემი ჰაერია,
მხოლოდ ნაბიჯი მაქვს ისევ არეული.