იმ დღეთა ხსოვნას: აფხაზეთი

I
იქ უღვაწია და ულოცავს სიმონ კანანელს.

იქ ნარნარებენ მიდამონი და აქანავებს
პალმებს ზღვაური, ანგელოზის ფრთასავით რბილი.

იქ ბაღის სუნით გაჟღენთილა სახლების ჩრდილი
და სილაჟვარდემ არსებობის სითბო აბევრა.

იქ, უცაბედი, იხელთება ბედის დაბერვა,
რომ გადაესვას ნაზად თითი, როგორც კოლიბრის,

და კვლავ გაიშვას შეკრთომისა და დაბრკოლების
გარეშე წრფელი, მადლიერი გულის ნაწილად

ფრენით ჰაერში ფართო წრეთა შემოსაწერად
სიხარულისგან, სასწაულზე ასე დაგეშილ
კაცს იქ რომ ავსებს - ამქვეყნიურ სულის მხარეში.

იქ ფიჭვის კორომს აცისკროვნებს ჟღერით ორგანი
და ღრუბლებიდან ჩამოდენილ ხმათა როკვანი

ხილულ იქმნიან. ხალისობენ, დუღან, ბრწყინავენ
მუსიკის ფერნი... თვალთახედვა ახლაც იმავე

თვალისმომჭრელი ნარგიზებით, ბალბით, იებით,
ოლეანდრებით, ვარდებით და ჰორტენზიებით

არის ფენილი, მოქარგული. თუმცაღა თვალწინ
სინამდვილეში მათ ადგილას ცხედრები გაწვნენ.

II
ცამ ფერი იქო.
ბზინავდა მიწა.
ეს მართლა იყო!
ეს იყო რიწა.

იქ მზე და მზვარე
ათასმაგია
და მთათა, მწვანე,
სუფევს მაგია.

ტბა თითქმის სულ არ
ლიცლიცებს და არ
ბგერს. იგი მცურავ
სიზმართა ტბაა.

მხოლოდ დროდადრო
აქა-იქ ცოტა,
შორი, მოდარდო,
ატოკებს ცოდვა.

III
ატმოსფერო ზღვისპირული ჯობია.
არსაიდან, როგორც კადრში სუბტიტრი,
ჩნდები ხოლმე ზღვაზე, სადაც, სულ დიდი,
მუზა არის ყოველგვარი ფობია.
იქ სუყველგან საოცნებოდ მხმობია
რეალობის მოძრაობა ბრუნვითი.
მაგრამ მხოლოდ აფხაზეთში უდრიდი,
სხვაგვარმზიან, სხვაგვარრეალობიან,
სხვაცამრგვლიან აფხაზეთში, შენ მიერ
ზღვის ნაპირზე გულში ნამღერ მშვენიერ,
ტკბილ სიმღერას, რომელიც აწ ხავილით
შეიცვალა, ოხვრა-ტირილს ჩამოჰგავს
და ხველებით ამოგაქვს და ამოგაქვს
სასუნთქ გზებში მოხვედრილი წყალივით.