ვიღაცა ისევ

ოცდამეათე უსულგულო ზამთარი გადის -
გადადის, როგორც კოჭლი ძაღლი უცხო ეზოდან
და ჩაცვენილი ფერდებივით უჩანს ფერდობი...
მთელი ბავშვობა გაწუხებდა (უხმო) ფოსოდან:
გლუვშიშჩამდგარი თვალებიდან - სიტყვით ერთობი
ზოგჯერ კიდეც და - ფოსფორისფრად აღმდგარი ლანდი.
მგონი არც ვინმეს, არასოდეს, შენი ესმოდა...
გახვალ სახლიდან, წუთებია (თხუთმეტი) ათის.

ზამთარი გადის. სულ ერთია - მიდიხარ, რჩები...
(სად უნდა დარჩე?! დღეებია ისეთი ნავსი...)
ხალხში ყოფილხარ, თუ ყოფილხარ როდესმე კენტად:
როდესაც სული გიგუბდება და სხეულს ავსებს,
როცა ვეღარ გრძნობ, რამდენია შენს შიგნით ღმერთი,
როცა ვეღარ გცნობს ტელეფონთან მისული დედა...
და საკუთარ თავს უბრუნდები მისივე რჩევით;
თითქოს, ეს გაკლდეს, არ იცოდე მაგ თავის ფასი.

ღამდება ასე. ვეღარ იტან საკუთარ პროფილს.
გაბზარავს სარკეს ირონიის სახეში მიხლა.
და უარყოფილს, კაცად ყოფილს, ყველაფერყოფილს -
შენვე შედგები საკუთარ თავს - გაიგდებ წიხლით!
ჩადგება ქარი.  ვიღაც მთვრალი აივლის კიბეს.
დახუჭავ თვალებს. გადიქცევა ოთახი კუბოდ.
და ვერ დაიტევს ღამე შენი აივნის კივილს
და გათეთრდება და იქნება შორ მთებზეც ჭირხლი.

მერე სიტყვები დაკარგავენ წონას თუ ძალას
და ივლი, ივლი ჩაუხრელად მტკივანი მუხლის.
და ისე უცებ მოგადგება ცხოვრების მწუხრი,
ისე უეცრად დასცილდება სულყველა მალა...

ვიღაცა ისევ გადაფურცლავს ჩაკეცილ რილკეს,
ვიღაცა ისევ ოთახის კარს დატოვებს რიკლედ;
ვიღაცა ისევ გადაივლის ჩატეხილ ბონდზე,
ვიღაცას ისევ შეაწუხებს ძვალი თუ ხორცი;
ვიღაცას ისევ გაუკრთება ფხიზელი ძილი,
ვიღაცა ისევ გაუყვება იმ მთაზე ბილიკს,
ვიღაცა ისევ მარტოკაცა ბილიკით წავა;
ვიღაცას ისევ მოუკვდება დედა თუ მამა.
ვიღაცა ისევ აუყვება თეძოს თუ კისერს...
ვიღაცა ისევ...
ვიღაცა ისევ...
ვიღაცა ისევ...

წყარო: urakparaki.com