ფოსფოროსი

სუროთი დაბურულ ეზოს მიაგენი სიღრმეში, შენს შიგნით,
ეზო აშრიალდა საღამოს ბაღისებრ, შენ შეკრთი, შეშინდი.

ეზოდან ეზოში გაყავხარ ბილიკებს, ბაღების ლაბირინთს,
იქ, ძველი, ნაცნობი აჩრდილი შორიდან გიხმობს და გაგირბის.

სიღრმეებს შეყევი თრთოლვით და მაღალი თაღების ოვალი
ვარსკვლავთა ციმციმში გაფითრდა, ათრთოლდა გზა შუქ-ჩრდილოვანი.

აქ, წესით მუხის ქვეშ ოდესღაც ფიცრული რამ იდგა მერხივით,
რომელზეც იჯექი, იწექი, თმა-ხშირი გარს გერტყა ხეხილი.

არ იცი – ხეების უკნიდან ქარია ფოთლებში გაჩრილი,
თუ შენი მშობლების, ან სულაც ბავშვობის მეგობრის აჩრდილი.

მათი მონატრების სიმძაფრით სულ უფრო სიღრმეში ეშვები,
აღვიძებ სიყვარულს, მისი ფრთის ყოველგან შემღწევი, შემშვები

შუქით გსურს გაფანტო კუთვნილი ქვესკნელის ბურუსი გოროზი,
ინათოს, დაბრუნდეს ნათლის ანგელოსი ცაზე – ფოსფოროსი.