მზის სული

აგვისტოს საღამოს გვიანდელ
ზღვებზე რომ ბზინავდა – სინათლეს,
დარდი და წუხილი წინა დღის
უამბე, მიანდე.
 
მიყვარხარ, საღამოს ვეება
ზღვაში ჩამავალო მზეო, მე…
დღეების ფერხულში შევები,
ღამეებს შიგნიდან ვეომე.
ცხრა ზღვაში, ცხრა მთაში ჩასულო;
დავივლი ბნელ კალთებს ღამეთა,
გიპოვნი წარსულში ჩაწურულს,
იქიდან ამენთე.
 
ამო და ამენთე მზეო, შინ…
მწეო და ჩემო ზე ამწეო –
ნათლის მწდე წყვდიადში შეუშვი,
აქციოს სამზეოდ.