პაემანი

თქვენ გარდაცვლილები
სიზმრის სარკმლით
მოდიხართ ჩემში.
როდესაც მისი
შედარებით ნათელი შრიდან
ძილის მეორე, მესამე
დაფარულ სიღრმეში ვეშვები,
ვვარდები –
იქ მისაფრდებით,
მელოდებით
და მიმძაფრდებით.


თქვენ, გარდაცვლილები
მოდიხართ –
ჩემში იკრიბებით,
როგორც ტაძარში –
მის კან-ქვეშა კატაკომბებში
და მეც თქვენი მოგონების
ნანგრევები ვარ,
სადაც ნებივრობთ,
როცა კედლებზე ზვერავთ
ფრესკებად
თქვენს განვლილ დღეთა
ანარეკლებს, სურათ-ხატებებს
და უნებურად


ჩემში იხსნებით,
ჩემში იხსენებთ დედამიწას,
მის სასრულ წარსულს
და დრო-ჟამიერს,
რომელიც დათმეთ,
ან ჯერ რომ არ თმობთ
სრულებით,
ერთმანეთს ვათბობთ
სულებით
და განვისვენებთ
ურთიერთში,
ანუ ვივსებით
ისევე –


მე,
თქვენგან განცდილ
უჟამობით,
ახალ მიზნებით,
რასაც ისახავთ
ცის რუკაზე,
რასაც მისდევთ და
რასაც მისდევდით
მზისკენ, ღვთის ნებით –
თქვენი თვალებით
ვუმზერ იმ გზებს,
მაგ მზით ვიგზნები.