ანაკლიასთან

წარმოვიდგინე, შავ ზღვას როგორ გაუთამამდი
და აქოჩრილი ტალღა თეძოს როგორ მიასკდა...
ზღაპარს მიამბობ... არ ვიცოდი თითქოს აქამდე,
რომ მზის ყოველი ჩასვენება ანაკლიასთან
მშვიდ ტილოს მოჰგავს, შესრულებულს ოსტატის ფუნჯით
(მე ორმოცს გავცდი... გუშინდელი შენ გეთქმის ბავშვი!)
მწიფე თავთავის ფერს დაიკრავს სექტემბრის რუჯი
და შეუმჩნევლად გადავდივარ დაუკრეფავში...

წყარო: urakparaki.com