ქალი

ქალს გაფურჩქნილი ყვავილივით უჭირავს ქოლგა,
მივდევ და გავცდი:
კაფე "გაზაფხულს",
ჩემს სამსახურს,
საბაგიროსაც...
ისწორებს კაბას...
უსაშველოდ უხდება თეთრი,
მე კი - გალუმპულს - ნუცუბიძე მგონია შხარა...
და მიდის ქალი,
გზას ფარავს და...
მწვერვალსაც ფარავს.

წყარო: urakparaki.com