გრამაფონი

მხოლოდ ძველი ფირფიტები წამოვიღე.
გრამაფონი დარჩა, -
ავადმყოფი მოხუცივით ჩაიწვა.

ქვიშის მარცვლები ვერ უძლებენ სიცხეს,
მშრალი ტერფებიდან ცვივიან.
ჩამავალი მზეა ფირფიტა,
გემების წვეტიანი ქიმებით იკაწრავს სახეს
და მწუხრის მელოდიას უკრავს.

ეჰეი, მოთმინებავ,
შეგელიე თითქოს, მოგიცილე თითქოს თავიდან...
ყველაზე დიდ ზანდუკში მყოლიხარ დამწყვდეული,
ქილაში ჩამისვიხარ წურბელასავით,
მხოლოდ წყალს მჯერდებოდე მაინც...

სისხლით წავაწერე ყველა ქუჩას,
ყველა სახლს,
ყველა ხეს – ბოტანიკური ბაღის ბინადარს,
და სხვასაც,
რომ ეცნოთ და დაენდოთ
და დაეხსნათ...
და გახსნილი კედლებისთვის
ხელახლა ეჭმიათ ტალახი.

უსისხლოაო, - ამბობენ ახლა, -
გულქვააო,
ცივიაო საფლავის ლოდივით...
მე ისევ
ჩამავალი მზის ფირფიტას ვუსმენ,
საღამოს, ზღვასთან...
ვაგლახ! ჩემი გრამაფონი დამრჩა, -
ავადმყოფი მოხუცივით ჩაიწვა.

წყარო: urakparaki.com