ელასა-მელასა ანუ ქართული ნადიმი

მესიზმრა საზღაპრო რთველი დიდებული:
მთელი საქართველო ვაზს გადაებურა.

და თუმცა სიზმარში ქვა ქვაა, ხე ხეა, -
ლიცლიცა ყურძენი სკასავით ეხვია.

მტევანზე მტევანი,
ფოთლზე ფოთოლი,
კურდღლის ყურებივით გრძელ-გრძელი, ტოლ-ტოლი.

ჭებშიაც ეკიდა მტევნები ჯაგნური,
ვით შოთის პურები, თონეში ჩაკრული.
ყურძენი - თაფლი და სარაჭი -
პირდაპირ სარაჭე.

სოროშიც, ბუდეშიც მტევანი ბარტყობდა...
საცქერად რად ღირდა მარტო თხა.

წვერი ეკიდა აკიდოსავით
და ყელზეც ყურძნის კრიალოსანი.
ვენახის სული!
ვაზის ემბლება!

პირჯვარს იწერდა მწყემსი ეფრემა...

ვაზი ისე მოისხა
მესერმაც და შეშამაც,
ვეღარავინ იტყოდა: "თხამ ვენახი შეჭამა".

- ამდენი ყურძენი სად უნდა დავტიოთ?
აყვირა გაზეთი, დეპეშა, რადიო...

- ნავები,
- ნავები,
- ნავები, მოვზიდოთ,
იქნება გვეშველოს: ზღვა დაშრა კოვზითო.

მაშინვე წამოვხტი და, გითხრათ სიმართლე,
მაშინვე "ხომალდთა კატალოგს" მივმართე.

და, აჰა, ტროადან თუ ილიონიდან
ნუ იტყვით, ნავების რა წარღვნა მოვიდა.

ივსება ქვევრები, კასრები, თაღარი,
ღვინო ჩქეფს, ღვინო დუღს, რა გინდა რა გვარი!

მარტო რომ დავლიოთ, ხომ ამოვწყდებით, -
უნდა დავპატიჟეთ მკვდრებიც, ცოცხლებიც.

ქართველები ვართ -
გვავსვით ნებივრად,
მტრისა და მოყვარის მასპინძლები ვართ.

ქართველი თუ თვრება - მღერის და იცინის,
სხვანი რომ ტირიან, არა ვართ ისინი.

გახურდა ქეიფი, გახურდა, გახურდა,
სტუმრებო, გაფრთხილებთ, ნუ ხუმრობთ კახურთან.

დუელი ყანწების, ჭინჭილის დუელი!
ლხინს რაღა გემო აქვს, ჭინჭყლობას თუ ელი.

- სალამი, აქილევსს!
სალამი, ჰექტორ!
ქიშპობას კარები გადაურაზეთ!

თქვენ მტრები იყავით, ძმობილნო, ერთ დროს,
ახლა იმეგობრეთ ქართულ სუფრაზე.

ღმერთებს და გმირებს გავუთამამდით,
მაგრამ ზრდილობა როდი შეგვშლია,
თვითონ ბახუსი დაჯდა თამადად
და მერიქიფედ ოდისევსია.

სხედან ლაჩრებიც და რაინდებიც:
აქეთ - აფშინა, იქით - მინდია,
გულუხვად ისმის ქება-დიდება -
ქართულ სუფრაზე ყველა დიდია!

არც რაინდობას ეღალატების,
ტირადებს ვამბობთ ლამის ზეპირად.
ქართულ სუფრაზე სულ ტალანტები,
სულ ერთმანეთზე ლამაზები ვართ.

ქართველები ვართ, თორემ სუფრიდან
ბევრი კინწისკვრით გასარეკია.
მეორე ყანწზე დევს აუხირდა,
ისე დაგვითვრა ნაცარქექია.

ამირანს კოცნის უკვე მეხუთედ
ჭინკა ცუღლუტი და აბეზარა,
აგერ კიკლოპიც შემოეყუდა
და მერიქიფეს ფერი ეცვალა.

დასვით, დაუსხით, კიდევ დაუსხით,
ე მანდ ჭინჭილა ეგდო თაროზე.
შენ შეგვეწიე, ღმერთო ბახუსო,
ეგებ დაგვითრო ეგ ტარტაროზი.

ერთი ამ ჭინკებს დაუტატანე
ქვევრი მოხადონ, თუნდ სახაზინო,
ძალმომრეობის ავი ტიტანი,
ოღონდ დაათრონ და მიაძინონ.

ასვით და ასვით,
ასვით გულუხვად,
პოლიფემის ძევს, შეხეთ, ძუნძლებს,

მღვრიე ბურუსში მიდის ბუყბუყით,
როგორც დანთქმული ზღვაში კუნძული.

- ეჰეი, ოდისევს - ელადის გმირო,
კიკლოპის დათრობას რა ამაოდ ცდილობ!
აიღე ჭინჭილა - ბახუსის მეტაფორა,
მეტი სიცბიერე,
მეტი აფიორა!

და როცა მავანის გმირობაც გაჰკივლეს,
ქუსლი მოეფხანა აქილევსს,
შუბლი შეჭმუხნა და წარბი ახია,
მაშინვე გაიყურსა სუყველა ავყია.

არც კი დაუნახავს დარეჯანის ძეს
ბუხართან მჯდომარეს კენტად,
ამ სოდომ-გომორში
ამდენი ხალხის წინ
ეშმაკი ანგელოსს
თუ როგორ ბწკენდა.

და იყო ლაციცი, ბღვერა და ფიცილი,
არავის უშვებდნენ კილავს, უქირდავს,
მარტოდენ ბახუსი კვდებოდა სიცილით -
ის ღმერთი იყო და არარა უკვირდა.

გათენდა, გათენდა,
ადგა ბახუსი,
წარმართს ყოვლადწმინდა დავუსხით.

აწვიმს ნათელი, ოქროს ნათელი
მთლად საქართველოს - იმიერს, ამიერს.

ყველა მთვრალია... მხოლოდ ქართველნი
ისევ მღერიან მრავალჟამიერს.

ოდისევსი მყავდა მერიქიფედ,
მე და ოდისევსმა მერე ვიქეიფეთ..