ჩემი ქართულის მასწავლებელი

მარტში მამღვრევდა ფერისცვალება
და ხეტიალის ჟინი მივლიდა.
მზე საყელოში ხელს ჩამავლებდა
და გამიყვანდა გაკვეთილიდან.
ლექსის და ნუშის ნაფერთალებით
იფიფქებოდა ზეცა მიწამდე,
ჩიტებს მიჰქონდათ ჩემი ბწკარები
და ბუდეებად ხეზე იწნავდნენ.
თურმე იმ კაცსაც სენი ბურღავდა,
მგოსნობის სენი-უიმედო რამ.
თურმე თუშეთში მოყმე გულადი
ვაჟა-ფშაველას ლექსს დაეტორა.
ისიც გვიხსნიდა ჯერ დამშვიდებით,
მერე თრთოლვით და ხელების ქნევით...
ხელში შვლის ნუკრით,მხარზე ჩიტებით
მერხზე ჯდებოდა შაირის დევი,
თმაზე ეყარა ყვავილი ტყემლის,
მტვერი ვარსკვლავთა და მეტეორთა
ცალი თვალიდან სდიოდა ცრემლი
და ცრემლში,ღმერთო!-მზე ეტეოდა,
თურმე რამხელა ცრემლი ყოფილა
და რა უძირო უსაშველოდა!-
მთელი ქვეყნით და მზით გაჭოლვილი
მზეს რომ უძლებდა და არ შრებოდა!!

არც ხათრი გვქონდა,აღარც დანდობა,
არც მორიდება მოზრდილ ყმაწვილებს-
მოვტაცეთ იმ კაცს ახალგაზრდობა
და ერთმანეთში დავინაწილეთ.
და,როგორც ანდერძს ხშირად ვისმენდით:
,,მხოლოდ ის არის სწავლის მიზანი,
რომ დაიზარდოთ სწორედ ისეთნი,
როგორც ალგეთზე ლეკვნი მგლისანნი!”

კეთილო კაცო, დამნაშავე ხარ-
რად მომიწონე ლექსი პირველი?
რად შემაჩეჩე ვაჟა-ფშაველას,
როგორც ქარიშხალს სუსტი ფრინველი.
ახლა მე მომდგა შაირის დევი,
ბეჭებზე მირტყამს ტორივით სტრიქონს,
ფშავ-ხევსურეთში ავყავარ ზევით
და ქაჯთა სიბრძნეს ფიცის ქვეშ მიყოფს...
დაე,იცოდნენ,ჩვენს საქართველოს
ისევ სჭირდება შენისთანები,
შენით ვამაყობ,ჩემო გამზრდელო,
შენს ქართველობას ვეთაყვანები.
ირემო, ბარად ჩამოვარდნილო,
თუ მოგეწევა ჟამთა ისარი,-
აყმუვლდებიან შენი დაზრდილნი,
როგორც ალგეთზე ლეკვნი მგლისანი!...