მუხა

იწვოდა მუხა და ბუბუნებდა,
გედის სიმღერას ამბობდა თითქო.
გადაერია დედაბუნებას
შუქად, ჩრდილებად, ნაცრად და სითბოდ.

ღადარი ჰგავდა გასისხლულ ყანჩას,
ზედ ფერფლი ედო მტკაველის სისქე,
რაც მიწის იყო, მიწაზე დარჩა
და რაც ცის იყო – წავიდა ცისკენ.