დაბრუნება სოფელში

ახლა არის ივნისი, ახლა გვიან ღამდება. 
მაგონდება ბავშვობა, – ეს ცა მაშინ სხვა იყო. 
ამ მაღლობზე ველოდი ქრისტეს გამოცხადებას, 
მერე თეთრმა სიჩუმემ ის იმედი წაიღო. 

ახლა დედის აჩრდილი დებს და მამას მაბარებს 
(ახლა უფრო ხშირია დარდი და უძილობა). 
მზერას მტაცებს საყდარი. ველზე გათხრილ სამარეს 
ვაკვირდები შორიდან, როგორც მიწის ჭრილობას. 

ახლა იქნებ ჭორებიც მომედება ტალახად: 
მე ხომ ბედმა გამრიყა, თანაც მტანჯავს ციება. 
ახლა ჩემში ძნელია გენიოსის დანახვა, 
ახლა ჩემი გაკილვა ყველას ეპატიება. 

თუმცა თვალებს ცეცხლიანს არ ეტყობათ დაღალვა, 
ვიცი, გაფითრებული ვგავარ შემოღამებას. 
ნიჭმა ვეღარ მიშველა, როგორც ზეცამ მაღალმა, – 
არ თავდება ვარამი და იობის წამება. 

ახლა მინდა ამ მზეში იმედები გახშირდეს 
(თუმცა რაა იმედი? – წამიერი ფარ-ხმალი). 
მელანდება სიკვდილი და სოფელი მამშვიდებს, 
ჩემი ტკბილი ოცნების ლურჯი ნამოსახლარი.