ხსოვნის სიმაღლე

დამძიმდა ბედი, ხსოვნის ტარება, 
არ მოსჩანს თეთრი მზე ლანდემინის. 
და სიზმარივით თვალს ეფარება: 
თბილისი, ცრემლი, დღე რამდენიმე.

ო, გაქრა ლოცვის ფარული სფერო, 
და ვურიგდები სიკვდილზე ზამთარს. 
მოვიდა რიცხვი საბედისწერო 
და სულის ირგვლივ უცებ დაღამდა.

ახლოს არ დარჩა ვარდი არცერთი 
და გლოვა კრთოდა ბედის წყაროდან. 
ჩამქრალ თვალებით ნუგეშს ვეძებდი, 
ვეძებდი ნუგეშს და მიხაროდა.