რ უ ბ ი ა

15 წლის სამარყანდელ გოგონას რუბიას, მკერდმოვერცხლილსა და ორმოცნაწნავიანს, რომელმაც მთხოვა: თბილისში წამიყვანე, იქ, შენს ჩაიხანაში, ფიალებს დაგირეცხავო.


ჯერ პატარა გოგონაა რუბია,
წარბი წარბზე სურმით გადაუბია,
თავზე ჭრელი არახჩინი უხდება,
ბაგეები მარჯნად გადაუპია.

სავსე მკერდზე _ ფულები და ვერცხლები,
და იმ მკერდქვეშ _ მოფართხალე მერცხლები,
ამ წარბებმა გასაფრენად მომზიდა,
მის წამწამთა ქარს ავყევ და ვერ ვცხრები.

ალვა ტანი, _ უშოლტესი ალვაზე
და თვალები _ მოსისხამე ალმასი,
რუბი, მითხარ, მაგ ბაგეთა თასიდან
უკვდავების წყარო რატომ არ მასვი?!

რუბი, მითხარ რამე, აგრემც იხარე,
გაგიშალო ზეცის ფარჩა-ფართალი,
სიყვარულზე ოღონდ რამე მითხარი,
ტყუილი თქვი, ნუ იქნება მართალი!

თვალთა ისართ სურთ ამ გულის აკლება?
დე, აიკლონ, რით ვარ სხვებზე ნაკლები?!
ეგ თვალები თუ უმთვარო ღამეა _
მაგ ღამეში ელვად დავიკლაკნები.

ისეც ვივლი, ფილაქანი არ მინდა!
შაში მინდა, იაგანი არ მინდა!
მაგ თვალების ბნელ, უმთვარო ღამეში
ისე შევალ, ჩირაღდანი არ მინდა!