ზამთარი

ჩვენ რომ გვეძინა, იგი მოფრინდა,
სასიხარულო იანვრის გედი,
და ისევ ვნახე მე თოვლი წმინდა,
- უცხო სიამის წინამორბედი.
როგორ ანელებს სითეთრე გრძნობას...
ო, რა ნაზია ეს ნეტარება!
და ამ სიჩუმეს, და ამ მშვიდობას
თვითონ სიკვდილიც ვერ შეედრება.
ზამთრის შვენება მე შევითვისე,
საყვარელია ბუნების ძილი!
და ჩემი სული ფითრდება ისე,
როგორც სუმბული - ბინდის ყვავილი.

წყარო: litklubi.ge

შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.

0 კომენტარი

@ კონტაქტი