ორსულ ქალს

ვიოლინივით დილამდე გძინავს
და შენს მუცელში იზრდება ბავშვი,
მზე უხილავი კიდევ არ ბრწყინავს,
ვით ოქროს ვარდი, ზეცის კარავში.

მე გვერდითა ვარ – შენი მიზრაფი,
მრწამსი: სიმებიდან ამოვა ბავშვი,
აელვარდება მეტი სისწრაფით
მზე – ფარშავანგიზევის კარავში.

თითქოს გადგია სხივთ შარავანდი
და გესიზმრება შენივე ბავშვი,
მზე, როგორც მაღალ ობობას ლანდი,
დაიქსელება ზეცის კარავში.

მე არ დაგიფრთხობ ძილს სიზმარეულს,
ისე ვით მთვარე იზრდება ბავშვი,
მზე ემსგავსება მერანს გარეულს,
საიალაღო ზეცის კარავში.

შენ იღიმები ნაზი დუმილით,
თუ ელანდება შენს ძუძუს ბავშვი?
აბდღრიალდება დიდი ღუმელი
ოდნავ შეფერილ ზეცის კარავში.

ჩქარა იქნება დღე სიხარულის,
ვით მზეჭაბუკი ამოვა ბავშვი,
რომელიც ახლა არის ფარული
და იშმუშნება მუცლის კარავში.

შენს გაღვიძებას ჩუმად მოველი,
თითქოს მეძახის პატარა ბავშვი,
მალე, სულ მალე სხივთა მთოველი
ამობრძანდება ზეცის კარავში.

წყარო: litklubi.ge