ტყეს

ეგ შენი მწვანე სამეფო,
კოშკია მიუწვდომელი,
სული და გული დამება,
ვარ მუდამ შენი მდომელი.

თუ ბინას აძლევ ნისლებსა,
მე მომეც თავშესაფარი.
მინდა გიამბო ნავახშმევს
ჩემი ცხოვერბის ზღაპარი.

მე ხშირად დაგშორებივარ,
ხშირად ვყოფილვარ ობლადა,
მაგრამ მახსოვდა ყოველთვის,
მიგულვებიხარ მშობლადა.

მიმიღე შვილი ცოდვილი,
მაპკურე წმინდა ცვარები,
რომ განიკურნოს სენიდან
ეს გული ნახანძარები.

ხარ მუდამ ამპარტავანი
შენ – უხუცესი ბუნების.
გრიგალის არ გეშინიან,
მის წინ არ მოიღუნები.

ხშირად გაცქერი ბარიდან,
მთაზე გაშლილხარ ზვიადი,
მოსჩანს ყოველი მხარიდან
შენი მწვანე და წყვდიადი.

ცას ებჯინება თავითა,
გიყვარს ელვა და მეხები
და ამაყობენ რუები
რომ შენ დოგბანეს ფეხები.

მიყვარდა შენი ნისლები,
შენი ფოთლების შრიალი,
და წარში შენი ტოტების
ზღვასავით ორომტრიალი.

დაუჭკნობელო! შენ გარდა
არ მყვარებია არავინ,
ისევ მეძახის შორიდან
შენი ფოთლების კარავი.

შენ მაზიარე წყაროებს,
გრილი ნიავი მწყურია,
მე შენს ტრფობაში ძლიერო,
ოცნება დამიწურია.

გყავს მგალობელი ჩიტები,
ფრინველთა მთელი კრებული,
მცირე საჩუქრად მიიღე
ეს გული ამღერებული!

წყარო: litklubi.ge