ახელფეხება ანუ ყალყზე შემდგარი ცხენის გამოხმობა სხვისი ტექსტიდან

მხედრის მაჯა აშენებს
ცხენის ახელფეხებას;
მგოსნის მაჯა - ასევე -
რაც რო სიტყვას ეხება.

"ტოკავს თვალწინ იაბო,
დარჩა უკან ფერდობი"...
შენ - ხედავ და მიამბობ,
მე - გისმენ და გენდობი.

ვკრიბავ ბგერებს აზიზად,
როგორც რამე თილისმას;
სმენა გააფაქიზა
სუნთქვამ ქარტეხილისმა.

და ღმერთს ლოცვას ვუგზავნი
ბნელს რო მზერით ვიცილებ,
და თვალებზე კურცხალი
ყინულივით ციმციმებს.

წევს ჩვენს შორის დრო-ჟამი
და მიზანი გზაში დევს;
და ფარულად თოვს ნამი
და ცალ-ცალკე გვამშვიდებს.
"მირბის-მითოხარიკობს" -
ზოგჯერ მაინც ჩამესმის,
და მეც - შენი არ იყოს -
მრჩება ხელში სხვა ლექსი:

ჭიხვინს აიმეგზურებს
რითმის გრილი შხეფებით;
თითქოს სკივრში ხელს ვურევ,
როცა შენს ტექსტს ვეხები.

თითქოს თვალწინ ჩერდება
ორი გზა და სამყარო;
ღაწვზე ცრემლი დედდება
და სხეული კანკალობს:

უკვე სიტყვაც აშენებს
ცხენის ახელფეხებას
და ხელახლა გვაჩვენებს -
რაც მე და შენ გვეხება.