მოგონება: "მკვდრის მზე"
საღამო. სოფლის პატარა ღელე. ჩხრიალი ართობს ხავსიან ყურეს, და ტანზე იცვამს იმდაგვარ ფერებს, რომო უნებლიე რიდს იმსახურებს. იტყვი – "ასკილი გამდნარა თალხში და ფერაფერას დარბევას ცდილობს" ამოიმშრალებს თვალს რიდით თავშლის: "ახლა "ისინი" თბებიან, შვილო." დაეძებ მაგრამ არავინ არ ჩანს, არა და მოლზე თვალდათვალ ტირის შუქი და – ამ დროს იყივლებს ყანჩა და სოფლის თავზე გადგება ჩრდილი. მერე ნარჩიტა დაფრთხება ნარზე, ძერაც უეცრად წააგდებს კისერს – მზრუნველი ხელი გახურავს თავზე მშობელი დედის და ლოცვას ისმენ.
წყარო: litklubi.ge
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი