მინიატურები

* * *
განმარტოვებას ვინ დაუშლის დეკას და ღვიას,
ვის შეუძლია აუკრძალოს ზეცას ტირილი?
ხარის ყვირილი ვერ აღკვეთავს ვეფხვების ღრიალს,
მაგრამ ვეფხვებსაც ეშინიათ ხარის ყვირილი.

* * * ... მზე ჩადის უცნაურ ჩასვლით,
ვეებერთელა ცა მარტოა...
დახტა, ჩარჩოში ცასვა,
წავიდა, დიდება დატოვა.

* * *
მიიჩქარიან მდინარენი მაცდურთა დროთა,
მარადისობის ოკეანეს ადგენენ ერთად.
საუკუნენი მაგონებენ მე ტყავებს ხბოთა,
რომლებზეც დიდი რუსტაველი პოემას წერდა.

* * *
მარადისობა შენი ძეგლის ადგილას დადგა,
ხარ ისე დიდი, უკვდავება აღარც კი გშვენის!
ვერ დავიჯერებ მე შენს სიკვდილს ვერასგზით, რადგან
ჯერაც არ მჯერა სიცოცხლე შენი.

* * *
სანამ საუკუნეთა მსვლელობარ მწყინდება,
მანამ შენი სახელი არვის დაავიწყდება.
შენ კი, მარადიულო მიწისა და ცის კაცო,
რომ იცოცხლე, რომ მოკვდი, ალბათ, აღარც კი გახსოვს.
* * *
ამოშრა წყალი დანაგუბები;
არ გვეკადრება შაშვი სათოფედ,
გადაიკარგნენ სადღაც ღრუბლები
და ცას ხელებში მზე შეატოვეს.

წყარო: litklubi.ge