ალმასხან

და ჩემს თავსზემოთ მოჩანდა
ცივი ფუტურო ცა.
ვიდექი მეტროს ჩასასვლელთან -
ეს არის გვირაბი,
არა, ჯურღმული,
ქვევით დამრეცად მიმავალი
თავისი ხოდით,
გოგირდოვანი ქარით სავსე,
უცნაური, შეუძლებელი,
სრული აბსურდი.
მე იქ ვიდექი.
ცივი ფუტურო ცა.
ცა ცარიელი.
არ ხარხარებდა ველური ღმერთი,
მეძავებსაც ჩასძინებოდათ,
ზამბახიც ისევ
თავს უხრიდა ნაბიჭვარ ნიავს.
ცივი ფუტურო ცა.
ცარიელი.
ვდგავარ მეტროსთან.
ყველაფერი მიაგავს ბილიკს.
ყველაფერი მიაგავს ბილიკს.
თვით ბილიკიც კი -
მიაგავს ბილიკს.
ცარიელი ცა.
ფუტურო, ცივი.
დაკარგული სინათლით სავსე,
გამობრუჟული ტრაკებით სავსე -
ცა ცარიელი.
და მეტროს ხარო,
პირდაფჩენილი,
ხან ამომძახებს: გარყვნილი ხარო.
რადგან ფუტურო, ცარიელი,
ვდგავარ მეტროსთან,
ცივი ნიავით შუბლდანაქროლი,
გოგირდოვანი სუნთქვით სავსე
როგორც ზღაპრის ელექტროდეპო..
არა – ურჩხული,
ცივი, ფუტურო,
გადანგრეული.
ცა – დანგრეული,
იქ ღრუბლები კორპუსებივით
უმოწყალოდ ეხეთქებიან
და ხალხი კივის,
კივის უღმერთოდ:
მიწისძვრა, ზემლეტრესენიე!
იქ ის ინგრევა,
მე აქ, მეტროსთან
ვდგავარ მყარი და მონამორჩილი
პარლამენტივით,
ბულგარეთის პარლამენტივით
სანზონასავით ცივი, ფუტურო,
ცარიელი,
ამქვეყანაზე მოვლენილი, როგორც ალმასხან.