გაზაფხული

დღეს მერცხალი შემოფრინდა
ფრთა შემოჰკრა ფანჯარას,
ჭიკჭიკითა გადმომძახა:
კოკოითი ფანდარასტ!

ვკითხე: ჩიტო, ჩიტუნია,
ვის უგალობ? ანდა – რას?
მან კვლავ ცივად გადმომჭყივლა:
კოკოითი ფანდარასტ!

ჩემს თავს ვუთხარ: ადე, კაცო!
რას უზიხარ მანდა, რას?!
რა თავს ქინდრავ, გამოცოცხლდი:
კოკოითი ფანდარასტ!

ჰოდა, აწი რას დაგაკლებს
ავაზაკთა ბანდა, რას?!
გაზაფხულდა! გაზაფხულდა!
კოკოითი ფანდარასტ!

მივდექ სარკმელს… რას ვნახავდი:
არაფერი ჩანდა, რას…
მხოლოდ ჩიტი გაჰკიოდა:
კოკოითი ფანდარასტ!

ეეჰ…
კვლავ ჩემს ფიქრს დავუბრუნდი,
ვით ქათამი ქანდარას,
ჩემს თავს, როგორც ვიღაც უცხოს,
ჩიას და კაფანდარას,

ნეტა დედამ მშობა რისთვის,
ეს ცხოვრება ჰგვანდა რას…
კოკოითი, ბოკოითი,
გოკოითი ფანდარასტ!