ქარივით

ქარივით მოვდევ და მოვბღავი ქარაფებს,
ხევიდან ნისლები , მწვერვალზე მიდიან,
არ გეტყვი , არ გეტყვი მე უკვე არაფერს,
უთქმელსაც თავისი რაღაცა ხიბლი აქვს.
ხევში ირეცხავენ ნისლის თეთრ პერანგებს,
მთები და მანამდე შიშვლები იცდიან.
მოვდივარ მოვბღავი ქარივით ქარაფებს,
და როგორც მიხაკი ზედ გულთან ტიციანს,
სისხლისფრად მაჩნია უთქმელი ლექსები
და გადაჩეხვამდე სათქმელად იბრძვიან.
მოვდივარ მოვბღავი ქარივით ქარაფებს,
ღრუბლები კორიდის ხარივით მიქრიან,
დღეს ზეცა სილურჯეს, სისხლისფრად ამთავრებს.
მთებისგან ნაჩხვერი ღრუბლები კვდებიან.
სად გინდა გაექცე, სიკვდილს და მაგ თვალებს?!
ორივე ღმერთივით მიყურებს, იცდიან.
არ გეტყვი , არ გრტყვი დღეს უკვე არაფერს,
ჩემს უთქმელს , სხვის თქმულზე, ზედმეტი ხიბლი აქვს.