უსათაურო
შენ კვლავ მოხვედი შებინდებისას,
იყო სიჩუმე და ფოთოლცვენა,
გზის განაპირას იდგა ნიკორა
და შესცქეროდა ოქროსფერ ზეცას.
დუმილი ესხა შორეულ ხსოვნას
და სიცილიანს მარიდებდი თვალს,
მე კი, ვიდექი როგორც მოთმენა
და მორჩილებას გწირავდი მსხვერპლად.
2014
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი