ჟამის სიფითრე

ლამპრად ანთებულ ცისკრის ნათების
აჩრდილს ფეხდაფეხ მივსდიო უნდა,
მშფოთვარე განცდით სული ნათელი,
ვერ დაიტიოს ამ გრძნობამ თუნდაც.

ელფერი აწმყოს მკრთალი რომ ახლავს
ჟამის სიფითრე მეალერსება,
კოშმარი გულში მარწუხებს ხლართავს,
მრწამსს თვალის გუბე ცრემლით ევსება.

სავსეა სივრცე ფათერაკებით,
იღბლის სარკმლიდან დემონი ავობს,
ათრთოლებულან თეთრი ზარები,
სიმშვიდე სულის ლაბირინთს აკრთობს.

დათო არახამია