ტიტე

ეს ოქტომბერი, ტიტე ,
ავდრიანია ახლაც,
ნელი ნაბიჯით მივდევ
გრიბოედოვის აღმართს.
ჩემზე რა გითხრა, აგერ
ამინდთან წუხილს ვიყოფ,
ისევ ისეა საქმე
როგრც ყოველთვის იყო.
გაგეცინება, ტიტე ,
გზას მივყვებოდი აღმა
და რამდენიმე წვეთი
ფეხსაცმელებზე ამყვა,
შინ რო დავბრუნდი კიდევ
შევამჩნიეღა მაშინ,
რომ მე და წვიმა, ტიტე ,
ერთად მივსულვართ სახლში.