ქვიშისფერი სიზმარი

ამოვა მზე და გადაეკვრება
აბრეშუმის ლურჯი ლაბადა,
ქვიშის შტორმები შაჰის
სასახლეს ძლიერ ნაგვავდა.

მთვარე კამკამა აციებდა
ბაღდადის ქუჩებს
და ასმენინებდა შეყვარებულთ
სიმღერებს უჩვევს.

ამოქანდება ქვიშისფერი
ნიავი სპარსის,
და თმებში გავლილი
ეყრებოდა სხეულებს გაცრილს.

თუნდაც სიზმარში მოელანდება
ცხელი კუნძული-მარტო ქააბა,
ყიჟინამ თითქოს ცისთაღზე 
ქსელი გააბა 
და დაწერა:

"მე პირამიდებში დაღლილი რაში ვარ,
ჩემს სიყვარულს რომ დავეძებ უდაბნოდ.
არ მიყურებენ სფინქსის თვალები,
აღარც ბრალით,აღარც უბრალოდ."

წამებში გაიტაცა ქვიშის ქარმა 
წარწერა,წამებში,ვაი რომ!
არ მესიზმრა იმ დღეს ბაღდადი
და არც ქააბა,სიზმარში ვნახე 
მხოლოდ ქაირო.