მთვარემ მითხრა

"ღამის სიჩუმის მანათობელმა
შემოაღწია გულის კარამდი,
"შენი სურვილით განმარტოებას
შენ თვითონვე რად მიმალავდი?"

შევძახე: რად ანათებ აგრე ლამაზად
განა მთვარე არ ხარ შავი და ბნელი?
გული მიყავი ერთი ათასად
იქნებ ჩემსავით ერთობას ელი?
რატომ ანათებ აგრე ლამაზად
განა შორს არ ხარ მიუწვდომელი?
მაგრამ სხივებმა აგახასხასა
იქმენ ბრწყინავი მანათობელი.

გულიდან გულში გადასულ სხივებს
ადვილად ვერ დაჩრდილავ შენი ნათებით,
მაგრამ ნოტებად ჟღერებულ სიმებს
გააცოცხლებდი გამთლიანები.