სანესტანო

მზე,როგორც შენი სახე მუდამ წინა მყავს
და ვეუბნები გამალებით ,,მიყვარს,მიყვარს"

შენი თვალების მზერით ტკბება ბულბული
და გულზე ედება ვითარ სალბუნი.

შენი რიდის ქვეშ---მარგალიტები,
არ იჩრდილება მოჩანს სხივები.

როცა მთვარე გამოანათებს ცაზედა,
მე მაშინ მსურს მიჯნურად გასვლა გზაზედა.

მაშინ მიხმობს ხმა ნესტანის.
,,პირი მანგი,ალვა ტანის".

გამომყვება თავის გონის
და სურვილის სადიდგულოდ,
მეც მივყვები ხმას ნესტანის
ორი გულის სამიჯნუროდ.