შემოდგომის კარნავალი

წვიმს,თან ნელი სიო უბერავს ღრიჭოში,
გადაეყრება ჩიტი სანუკვარ მარცვალს,
ამოენთბა ღრუბლებიდან სითბოს კაშკაში
და ყოველივე ემსგავსება სიკეთის გაცვლას.

გადაყვითლებულ ტყეებში მოჩანს
სულის ფარფატი თავისუფლების,
შემოდგომის სურნელი მყნოსავს
რაღაც სულიერ გადიდგულების.

სიჩუმეში სხედან ჩიტები და უყურებენ სადღაც ალიონს
დუმილის სახლში შემოსულ სტუმრებს ვღებულობ 
ამ დროს,აუცილებლდ თავისუფლების უნდა დალიოს
და სარკეში შეხედვისას სახეში დარდით ვკლებულობ.

სხვაგან ფერხულის კარნავალია,სიმღერის შემოყოლებით
ვინ მღერის საშემოდგომოს ასე ძალიან
ვინ ინიშნება თავისუფლებით?
მასზე ხომ ანგელოზის წმინდა კვალია.

გადავრჩი,ვფიქრობ ამაზე დიდხანს
და არ მანებებს ფიქრის ტალღები,
იმ კარებში,შავებში ვინდ დგას?
იმას ხომ მე სრულებითაც არ ვენაღვლები.