" " "

* * * 
დაბერა...
შორს გადახვეწა სამოსი ხეთა,
დამწერა...
ჯვარი დამწერა და ღამეს შემრთა.
შეკერა...
კაბა შეკერა გავარდნილ მეხთა,
ჩამოჯდა ქვაზე,
სულ წამით შედგა,
გაფითრდა...
ნისლი მოადგა უმალვე სევდად.
სარკმელს მოაწყდა
მშფოთვარე ელდად,
თვალი მოვკარი...
შემოდგომა მეგობრად ეხლდა.