გამაგიჟა ფიქრმა

გამაგიჟა ფიქრმა, რომ არც ითქვა, და არც იქნა,
ველოდები ქარს, თან გავატან დარდს, ვოლოდები ჩემს საკუთარ თავს, და არც რომ იქნა, და ვერც იქცა, ვერც რისხვად და ვეღარც ნისლად, 
ვარ ფიქრებში გარინდული დრო, 
თან რომ დაჰფრენს, და თან ითხოვს დრონს,
მინდა ისევ წამიყვანოს ცამ, 
მისი სივრცე მიმზვიდელი რამ,
ჩამითრიოს ისე ღრმად, რომ მიღმა, 
ვერ მიპოვოს ვერც დარდმა და ფიქრმა.
გზად ვარსკვლავებს ჩამოვართმევ ხელს, 
და არაფრით არ მოვიცვლი ფეხს.
ჩავიკრავდი გულში მთვარეს, მზეს,
და ვკითხავდი სამოთხისხენ გზებს.