ვიქტორ გოცირიძის ხსოვნას),

თუ მოგონებამ მუნჯმა,
არდავიწყების კონცხთან...
აქ ჩემმა კალამ-ფუნჯმა
ფურცელს კოცნა და კოცნა.

            1

იყო პატარა ბიჭი,
ბიჭი ოცნებებს მალავს,
ოცნებებს დასდევს ნიჭი,
(მზე დიდებულთა კარავს)

თითქოს ოცნებებს იგი
გამვლელ-გამომვლელს პარავს,
და ხოტეურას იქით,
ია-იებში ჩქმალავს,

დრომაც დაატყო სიბრძნე
(დრომ უარესიც იცის)
მოსკოვს ჩავიდა იცნეს,
გვარზე გადახტა კვიცი,

ვიქტორის დამღა აზის:
მოსკოვს,ლენინგრადს,კიევს,
მაგრამ რა უთხრას ფაზისს,
რა უთხრას ია-იებს!

ჟრუანტელივით ივლის
სევდა სამშობლოს განცდის,
შემოაბიჯებს თბილისს,
ყრმა -მშენებელთა კასტის,

არის პირველი ხნული,
არის პირველი განცდა
და ნეტარება სრული-
შუქი გვირაბებს გასცდა,

ის პირველია რიგით
ვინც დაფნის რტოებს შესწვდა,
და საუკუნის იქით
ცერზე მიმინო შესვა,

             2

გზაზე დაშალა ბინდი
(ჩვენც მგზავრები ვართ რომლის)
მატარებელი მიდის-
მატარებელი ხსოვნის,


თვალით გაფრენილ ორბებს,
ქშენით ვეშაპეპს მოჰგავს
ყურს თუ დაუგდებ ბორბლებს-
ვიქტორის სული ბორგავს,

სადგურს არ უჩანს ბოლო,
სადგური -ფერად შვინდის,
მატარებელი მხოლოდ
გოცირიძემდე მიდის.

P.S.

გული-წრფელი და ცხელი
ამოვარდნაზე მქონდა,
ჭიქას შევახე ხელი-
ვიქტორის სული ცხონდა!