ია

მორაკრაკე წყაროს პირას
ახლად გაღვიძებულ იას,
გადამხმარი, კაკლის ჩრდილი
მოჩვენებად დასდგომია.

იმ- საბრალო ყვავილს შიშით
გულის კარი დარჩა ღია,
მიეპარნენ და აკოცეს,
მას, ცრემლები დაუღვრია.

ნუ, სტირიხარ ტურფა ია,
ღმერთს წყალობა მოუღია,
ჯვარს დაგწერენ და ბუნება
მიგაბარებს დილის ნიავს.

ო, რა გრძნობით გავლენ წლები
რა ტრფობით და რა ამაგით,
როგორც დედის იავნანა
გულს ბავშვურად შეუყვარდი.

ისევ მჯერა გაზაფხულის,
დაბრუნება _ დაკარგულის,
ორი გულის-სასწაულის.
და მეფობა სიყვარულის