კამელია

ციალებს ცა ცარგვალ-ცვრიანი,
ხეები ხნულს ხარბად ხრავენ,
მოჟონავს მზე მარად მტირალი,
რემები რაშთ რძისფრად რთავენ.

კორომში კიანთობს, კრთის კამელია,
თელავენ თაველებს თაგვისფერ თასმებით,
მარდუქობს მეფეთა მარჩვიბი მესია,
ნებიერ-ყოფიან ნამორი ნაძვები.

ყავისფერ ყამირში ყირმიზი ყანები
გაშენდნენ, გამრავლდნენ, გამებიც გუგუნებს,
ზაფხულებს ზაფრავენ ზღაპრული ზღარბები,
ქირდავენ, ქრთამავენ ქაჰირას ქურუმებს.

დაეცნენ, დამიწდნენ დერვიში დევები,
სერავენ სამყაროს სიტყვები სოფიის,
ძაღლები ძენძავენ ძელ-ძარღვებს ძეწნების,
დაძრწიან დასებში დამანი დობილნი.