ჩვენ სულით მოვკვდით...

დრომ უშენობის ყველა კადრი შემომაყარა,
დღეები მიდის,უფრო მიჭირს თავის აყვანა,
ჰო, ეს საღამოც საკვირველად ისე თბილია,
ვით თუთის ხელი,შენს თბილ ხელებში...

თუმცაღა ამინდებს,ვერ შეედრება აის წუთები,
როცა სუნთქავდი და ეს სუნთქვა იყო მაჩნიხარ,
როცა სჩუქნიდი დედას ქრიზანთმებს
ან 9 ნოემბერის სასიხარულო წუთებზე რა ვთქვა...

თუ გარეგნულად არაფერი აღარ გვეტყობა,
ჩვენ სულით მოვკვდით,ესეც არის გარდაცვალება...
არის წუთები,როგორა ვთქვა,არაფრის არ მწამს
აღარც სამოთხის,ვითომდა მანდ ვართ....

კიდევ ვამბობ და კიდევაც ვიტყვი,
ყოველი დილა არის სიმწარე
ვერ გააყუჩებს ვეღარაფერი
დედის ტკივილებს,შენი არყოფნით!

ვუძღვნი ირაკლი ჭინჭარაულს...