ცოდვიან მიწას


თოვლი თეთრ
ზეწრად დაჰფენია -
მიწას ცოდვიანს;
ბრაზი მერევა,
გავგიჟდები,
ვგავარ ცოფიანს,
რადგანაც კაცი ვერ პატრონობს -
მიწას ცოდვიანს,
სისხლით გაპოხილს,
თოვლი ზეწრად -
რომ დაჰფენია;
რადგან არავინ არ
კითხულობს კაცთა მოდგმიდან -
ცოდვით ტვირთმძიმეთ -
ამა ქვეყნად რა დაგვრჩენია?!.
 
2015 წელი
სოფელი სარაქონი

შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.

0 კომენტარი

© POETRY.GE 2013 - 2024

@ კონტაქტი