უცხო

გრძელდება წვიმების
უსაზღვრო დინება.
ნისლების პერანგი
ჩაუცვამს ექსლებანს.
ქუჩებში დუმილის
საღამო იღვრება,
ჭადრებიც ვერ გცნობენ,
”Bonsoir” ! – ”ეს მე ვარ”.
გაჰყვები ფიქრებში
გართული ჰიუგოს
ქუჩას და მიაღწევ
მხიარულ ”Place Revard”-ს…
და ისევ ვერ გცნობენ
მდუმარე ჭადრები…
ჩუმად ესალმები…
”Bonsoir” – ”ეს მე ვარ”.
წვიმა კი წკარუნობს
”უცხო ხარ”… ”უცხო ხარ”…
და ახლა ხვდები, რომ
გაკლია სულ ცოტა…
ყელში გაქვს ცრემლები,
ყელში გაქვს სიტყვები,
და ფრანგულ კაფეში,
დარდისგან იცლები.
– ”un cafe, s’il vous plait”…
სიგარეტს უკიდებ…
ზუზუნებს ”ადამო”
და შენ გძულს სამყარო.
გრძელი ავენიუ…
დაორთქლილ მინაში
”უცხოა”… ”უცხოა”…
და შენ ხარ წყვდიადში.
უშაქრო ყავა და
სალვატორ(ე) ადამო…
”უცხო ხარ” – ეს ტვირთი
სულ უნდა ატარო…
და გტკივა…
და გცივა…
და ”უცხო” წვეთები…
მინაზე უტიფრად
კვლავ ცვივა…
კვლავ ცვივა…
მტანჯველი ფიქრები გულით დაგაქვს…
კაფეზე წარწერა – ”l’arbre à palabres”…