დაღლის

ქაოსი, ამეია.. ხალხი არი.!
სიჩუმეს მაბრალებენ - უგრძნობლობას.
ნეტავ მათ რა იციან_ დავიღალე.
ნაბიჯი ნაბიჯზე მიძნელდება..

ნაპირებს ვირჩევ და ტროტუარებს,
გზები სხვებისთვის დამითმია.
სიტყვებსაც თავი ვერ მოვუყარე_
დავღლილვარ.. დავღლილვარ, ამეია.

მახსოვს, გავიარე ორწყალსშუა.
ტერფიც არ დავისველე_ (მეცინება)
რამდენჯერ პოეზიით მოვწამლულვარ, 
მიგრძვნია ღამეული შეციება..

ნეტავ მათ რა იციან ამ სიჩუმის,
ქარი ხომ მსუბუქ ტოტებს ახმაურებს.
სული აქვთ ლექსებით დაჩრჩილული,
ყველას, ვინც სიტყვებით იმარხულა.

იცოდი?! _ გოგირდისფერი არი,
სიკვდილი, როგორ არ დამელია
ცის შხამი.. ახლა კი ვაღიარებ _
არ ვნანობ ამ სიკვდილს, ამეია.