კვალი

სახლი, რომელიც ჩემს მხრებზე დგას
ჩემთან ერთად გაიზარდა.
მე დავიბადე მასში.
უიატაკო მიწის მცენარეებთან ერთად ამოვიზარდე.
ხერხემალზე შემიხორცდა 
მდინარის გიგანტური ქვებით ნაშენი ხავსისფერი კედლები,
მარჯნისფერი სახურავით.
ავიდგით ფეხი. 
ავაფარეთ ერთმანეთს გამჭვარტლულ თვალფანჯრებზე 
ნავთისსუნიანი გობელენის ნიღაბფარდები.
თვალის ასახვევად თუ ბნელის მოსაფენად.
რა საჭირო იყო ამსიმაღლე ფანჯრები და კიბეები.
ამდენი საფეხური.
მხოლოდ იმისთვის რომ ქვადქცეული ცრემლის 
ბურთულები ჩამომეგორებინა და მერე 
ხტუნვა-ხტუნვით დავდევნებოდი ასაკრეფად?!
რათა ვინმეს არ შეემჩნია...
ფეხი არ დაედგა...
არ დაემსხვრია...
იქნებ იმიტომ რომ 
უმთვარო ქარიან ღამეებში ჩამოვმჯდარიყავი 
მეოთხე საფეხურზე,
ყურებზე ხელებაფარებული და 
გაბოლილშუშიან ლამფის შუქზე 
გაქვავებული სახეების ჩრდილებს დავმალვოდი.
სანამ ცეკვას დაასრულებდნენ და ხელებს დაუშვებდნენ.
სანამ მათი ხორხებიდან ამომღერებული 
სიცოცხლის საყვედურიანი მინორები 
ხევსიქითა მინდვრებზე გადაირბენდნენ.
შთაინთქმებოდნენ.
რატომ დახტოდნენ ამ სახლის ფეხმოტეხილი სკამები ასკინკილით.
სხვენს რატომ მიმძიმებდა ცარიელი აკვნები.
ბორდოსფერი გველიც აღარ სტუმრობდა,
რაც ხელიდან გამისრიალდა და ჭის ფსკერმა იშვილა.
მხოლოდ შაბიამნისფერი თევზი დარჩა 
პაპაჩემის ვენახის ბოლოს 
შაბიამნის ხსნარით სავსე ავზში.
როგორი ერთნაირფერიანები იყვნენ,
როგორც ღმერთი და სივრცე.
(მე კი ეს სახლი შემიყვარდა).
როგორი შეუმჩნეველი რჩება ღმერთივით,
რაც მნიშვნელოვანია...
იმ სიტყვათა წყობასავით რაც ვერასდროს დაიწერება.
საუკეთესოდ არ იწერება შუაღამეს.
არც შუადღეს იწერება საუკეთესოდ.
არც საპირფარეშოში იბადება იდეალური ნააზრევი.
საუკეთესოდ შეიძლება ჭურჭლის რეცხვის დროს დაიწეროს,
როცა ნაგვიან ფიქრებს რეცხავ და 
წყალს ატან ყოველგვარ უსარგებლოს. 
როცა ხეხავ და წმენდ 
ძველი სახლის ნესტიან კედლებს,
ქვეცნობიერ ნაკაწრებს პოულობ ხავსმოდებულს.
ისეთებიც მინახავს გალურჯებულ ტუჩებზე რომ უყვაოდათ ხმელი სიტყვები.
ისეთებიც, ხელისგულებზე გასაზრდელი შვილები და 
გადასარჩენი მამები რომ ეწვინათ.
რამხელა ცხოვრებას დაიტევს 
ვიწრო ოთახებიანი დახავსებული სახლი.
რამდენ წარსულს გამოიტირებს.
საით გაფრინდება ახდილი ჭერი.
რამდენი წვიმის წვეთი ჩაეტევა ამსიღრმე სიცარიელეში.
რა საჭირო იყო ამდენი სიტყვააგური და ლოდი.
ამდენი სარკე. 
მათში შენახული ადამიანები.
თუ ერთ დღეს მაინც ყველაფერი ინგრევა.
თუ ერთ დღეს ყველაფერი ჩამოიშლება.
ჩემო შაბიამნისფერო ღმერთო, 
გამიმაგრე ზურგის კედელი.
სიტყვა.
აგური.