ლიმფა

დილა რძისფერ ნისლში ძირავს
პატარძეულს.
მთის ფერდობზე 
ამაყად დგას “ესტატე”.
სული, როგორც  
უმწეობით გაძარცვული
იმალება, 
ბავშვივით რომ ტუქსავენ.
მივუყვები ნაცნობ უბნებს, 
ფიქრიანი.
მახსენდება ეზო,
ხმელი ფშატის ხე.
/მიფრინავენ, 
წეროები  მიფრინავენ,
ღმერთო, 
მათი დაბრუნება მაღირსე/..

როგორც ადრე,
“ლეონიძის გორამდე”
ვივლი ჩუმად, უხმოდ, 
სულის საძებრად.
იქ, იები 
სულს სხვა სუნით ტბორავენ
იქ სხვა სევდით ირხევიან 
ნაძვები.
ფერდობზე რომ ჩამოვჯდები, 
თვალს მომჭრის
საფლავებზე მოელვარე მზის სხივი.
დარდი, როგორც ნემსი - 
ბასრი თმის სარჭი,
დაღლილ სისხლში, 
ელვასავით ირხევა.

მზის სხივები 
მძიმე მზერას მისერავენ,
ისევ ასე, 
ჩუმად თმენა განსაცდელს.
ნისლებამდე, 
მთებს გადაღმა ნისლებამდე,
გამიყოლე, 
იმის იქით გამფანტე!

ჩემში, ისევ, 
კადრებია შავ-თეთრი.
ამ კადრებში 
გიშრისთვალა მელიტა.
სანამ დილა 
ჭის ფსკერივით დაშრება,
სანამ მიწა 
მოჭრილ თითებს შემიჭამს.
სანამ ჩემი, ძველი, 
ფანჯრის რაფაზე
კვლავ მიცდიან ბეთჰოვენი, 
ვივალდი.
ვგრძნობ, რომ 
ყველა, მძიმე ვალი დავფარე.
ვგრძნობ, რომ ყველგან 
საკმარისი ვიყავი.

ახლა სევდაც, 
ისე სწრაფად მზარდია,
როგორც ავი, უკურნები სიმსივნე.
ცივ ქარებში ვზივარ ისე თავღია,
თითქოს სულის 
ჩემგან გასვლას ვისიზმრებ.
და ამ გრძელი კორიდორის დასასრულს
ვხედავ მართას, 
მელიტას და თალიკოს.
როცა შენი ერთი ლექსიც არ გახსოვს,
ამ ლექსების დედა, 
თითქოს სხვა იყოს.

ძველ მარანში, ძველი, კაკლის აკვანი
და აკვანში ჩონგურია პაპისა.
ლექსებს თითქოს 
ცხელ თონეში ვაკრავდე.
თითქოს ლექსმა
ჭინჭარივით დამსუსხა.

ამაყია ისევ, ჩემი “ესტატე”.
პატარძეულს, ნისლში, 
ასდის რძის სუნი.
მე ლექსები 
უმოწყალოდ მსეტყვავდნენ,
მაგრამ მაინც, 
ლექსით კვდომა ვისურვე.

2021
პატარძეული