მარო ბაბო

ჩემი უბნის ერთ კუთხეში
პაწაწინა ქოხი იდგა.
მარო ბაბო თოხით ხელში,
მუდამ ყვავილებს მარგლიდა.
აივანზე გაეფინა
ჩირი ყურძნის, 
გარგრის, ხურმის.
ყვავილები იყო მისი
საფიქრალი. ოხვრა. ურვა.

წყაროს წყალს თუ მივუტანდით,
შაბიამნის ფერი ქეთლით,
სუმბულებსაც დაგვიკრეფდა,
ნარცისებსაც - გულის ფეთქვით.

მარო ბაბოს ეზოს ჰქონდა
სუნი იის და “ლილიის”.
მუდამ ეცვა ღამისფერი
კაბა. თვითონ გალეული
იყო დარდით, მარტოობით.
ჩამოჰგავდა თაფლის სანთელს.
თვალებში კი ეგდა დიდი,
ფართო სევდის ათინათი.

ბზასთან ახლოს უყვაოდა
იისფერი საპოვნელა.
მძიმე იყო ალბათ, მისი
ეს, უვადო მარტოობა.